Viewfinder - İnceleme

Oyun almak için mağazalarda gezerken Puzzle oyunlarına oldum olası bir gözüm kayar ve elim satın almak üzere cebime gider. Bu tür oyunları gerçekten çok seviyorum. Özellikle de oyunun iyi bir mekaniği varsa ve gerçekten keyifli bir zorluk sunuyorsa ekstra hoşuma gidiyor. Bu yolda Portal ve Superliminal’dan aldığım keyfi çok az şeyden almışımdır diye düşünürken Steam Next Fest’te de demosuna rastladığım Viewfinder’a gözüm çarptı.

Göze çarpması çok kolay, çünkü inanılmaz ilgi çekici bir mekanik bulmuşlar. Superliminal’daki perspektif gibi burada da perspektifin farklı yönlerle kullanılmasına rastlıyoruz. Elimizde tutabildiğimiz 2 boyutlu bir resmi, oyundaki sahnede herhangi bir yere koyduğumuzda 3 boyutlu halinde görebiliyor ve etkileşime geçebiliyoruz. Bu mekanik oyuna o kadar güzel yedirilmiş ki, sadece aynı tip resim değil piksel art, boya kalemi çizimi, sulu boya ve daha pek çok resim türünü de kendi oyun sahnemize yerleştirebiliyoruz. Peki bu resimleri yerleştirmek bize ne katıyor? Oyunda belli başlı ışınlanma makinaları var ve bu makinaların bazıları pil ile çalışıyor. Bizim görevimizse pilleri bulup doğru alana koyarak bölümü tamamlamak. Ama işler her zaman sandığınız gibi gitmeyebiliyor. Pillere farklı perspektiflerle ve farklı resimlerle farklı şekillerde ulaşılabiliyor.

Örneğin sahnede bir pil var ama ışınlanma cihazı iki pil istiyor. Bunun için ileriki bölümlerde elimize geçen fotoğraf makinası ile pilin fotoğrafını çekip, gerçek sahneye yerleştirdikten sonra iki pil elde edebiliyoruz. Bu tür zekice tasarlanmış bölümlerle oyunu bitiriyorsunuz ve sadece fotoğraf makinası değil, pek çok farklı yardımcı alet de oyunun ilerleyen bölümlerinde işimizi zorlaştırmak için mekanik olarak ekleniyor. Her seferinde de “oha çok zekice tasarlanmış.” demeden geçemiyorsunuz bölümleri.

Bir de oyunda süregelen bir hikaye var tabii. Bu hikayenin işleniş tarzı ve oyunun FPS olması, Viewfinder'ın bana What Remains of Edith Finch’i hatırlatmasına neden oldu. Gerçekten sevdiğim ne varsa bir araya getirip yepyeni ve tertemiz bir mekanikle önüme çıktı oyun.

Aynı zamanda bir Oyun Programcısı olarak bazı şeyleri nasıl yaptıklarını anlasam da, bazı mekanikleri de oldukça merak ettim doğrusu. Gerçekten Oyun Tasarımı ve müthiş Sanat ekibiyle çok güzel bir iş çıkarmış Sad Owl Studios. Puzzle oyunlarında belki de en zor şeydir iyi bir Oyun ve Bölüm Tasarım ekibi kurmak. O nedenle bu oyundan sonra bu ekibin yakından takipçisi olacağım o kesin.

Genelde bulmaca oyunlarında pek bir “yenilme” durumu olmaz kullanıcıyı oyundan soğutmamak için. Viewfinder da yenilme koşulunu şöyle sağlamış: Bir resmi koyduğunuz yere dikkat etmezseniz, mesela ışınlanma mekanizmasının bir parçasının dahi üzerine denk gelecek şekilde resmi sahneye yerleştirirseniz, makinanın üzerinde kalan kısmı kadar parçası kopuyor ve makine kullanılamaz hale geliyor. Bu da bölümü geçmenize engel oluyor. Bu durumdan da kurtulabilmek için geri sarma fonksiyonu eklenmiş, ki inanılmaz zekice ve kullanışlı bir mekanik. Herhangi bir hareketinizi kolayca geriye alabiliyor ve yolunuza devam edebiliyorsunuz. Çünkü Viewfinder gibi oyunlarda en ufak hata tüm bölümü baştan oynamanıza sebep olabilir, e bu da haliyle oyuncuyu oyundan uzaklaştırır. Ekip bunun önüne de çok güzel bir şekilde geçmiş vallahi takdir ettim.

Viewfinder gerçekten son zamanlarda geçirdiğim en keyifli 7-8 saatti. Portal'dan sonra bu alanda yeni bir favorim oldu diyebilirim. Uzun zamandır bu kadar yeni mekaniği bir arada görmemiştim. Kaldı ki bu devirde herhangi bir oyunun klonu olmayan bir oyun yaratmak çok zorken ve hele bir de bu tür bulmacayken. İmdadıma yetiştin Viewfinder, teşekkür ederim. Hakikatten koşun oynayın.