Elroy and the Aliens - İnceleme

Zaman zaman oğlum Can’ın point and click adventure türüyle tanışması için en uygun oyunun ne olabileceğini düşünürken buluyorum kendimi. Sonuçta ağaç yaşken eğilir, günümüz gençlerinin (ve daha da küçüklerinin) belli türlere saplanıp kalmasının önüne geçmek, adventure, dungeon crawler, izometrik RYO vs gibi türleri tanımasını sağlamak lazım :) Babasına çeksin istiyorum açıkçası.

Şimdi küçük yaşta bir çocuk için bir kere oyunun eğlenceli olması şart. Bulmacaları pek zor olmamalı, ne yapacağını kolayca anlayabilmeli. Görselleri de cıvıl cıvıl olmalı ki dikkatini çekebilsin. Tabii bir yandan kendimi düşünüyorum, C64’te zerre İngilizce bilgisi olmadan Castle of Terror oynamaya çalışan, sonrasında tam da en uygun yaşta LucasArts klasikleriyle, çılgın Goblins serisiyle vs tanışan biriydim. Ama şimdi dürüst olalım, bu türle tanışacak bir çocuğa mesela The Secret of Monkey Island oynatmak bana çok iyi bir fikir gibi gelmiyor artık. Önce bir türü tanısın, sevsin, sonrasında baba klasikleri oynasın diye düşünüyorum. Elroy and the Aliens da yukarıda saydığım kriterleri karşıladığı için şu an için benim nezdimde “Can okuma yazma öğrendiğinde ilk oynatılacak adventure oyunlarından biri” seviyesine çıkmayı başardı.

Elroy gencecik bir roket mühendisi. Arkeolog olan babası yıllar önce gizemli bir biçimde ortadan kaybolmuş, o da bu yüzden içten içe arkeolojiden nefret ederek kendini bilime adamış. Peggie işine tutkuyla bağlı bir muhabir, aynı zamanda dillere, tarihe ve araştırmaya büyük ilgi duyuyor. Bu ikilinin yolu güzel bir tesadüf sonucunda kesişiyor, sonra işin içine gizemli bir kristal, Elroy’un babasından yıllarca beklemiş bir mesaj giriyor ve ikili bu mesajın peşinde atılıyorlar maceraya.

Oyunun ilk kısmı Slope City’deki çeşitli mekanlarda geçiyor, sonrasında kendimizi çölün ortasında, oradan da farklı bir gezegende buluyoruz. Nihayetinde tekrar Slope City, oyunun üç sonundan birine ulaşış ve kapanış :) On bölüm süren bu macera hikaye olarak bir hayli başarılı, hiçbir noktasında sıkmıyor ve her ne kadar sonunu çok merak ettiremiyor olsa da yine de o sona giden yolun her anı birbirinden renkli kısımlarla dolu.

Ben oyunun biraz basit gibi görünen ama bence oldukça hoş çizilmiş grafiklerini bir hayli beğendim. Buna bir de son derece başarılı seslendirmeler eklenince ortaya gerçekten de doyurucu bir iş çıkmış. Üstelik son zamanlarda oynadığım en iyi cilalanmış ve en hatasız oyunlardan biri oldu Elroy and the Aliens, geliştiricisi Motiviti’yi bu bakımdan da tebrik etmek lazım.

Bu tür oyunlarda moda olduğu üzere geçmişin klasiklerine güzel atıflar var. Mesela bence oyunun hamster’lı açılışı bile eski topraklar için çok şey ifade ediyor :) Atıf işini abartmamış olmaları da bence ayrı puan, mesela 3 Minutes to Midnight bu bakımdan biraz fazla coşmuştu, bir sürü Guybrush, Tentacle, Ben Throttle atıfları falan vardı. Eskiye saygı göstermek güzel ama bunu tadında kullanmak daha da güzel.

Elroy and the Aliens ikinci paragraftaki “bulmacaları pek zor olmamalı” kriterimi de karşılıyor. Oyunun hiçbir noktasında “acaba şimdi ne yapacağım, elimdeki tüm eşyaları elimdeki diğer tüm eşyalar üzerinde kullanıp bir şeylerin tetiklenmesini ummalı mıyım?” gibi düşüncelere dalmıyorsunuz. Her zaman neyi, nasıl yapacağınızı biliyor oluyorsunuz. Mesela bir yarışı kazanmak için canavarları coşturmanız mı lazım, bunu uzay gemisini gürültüyle hareketlendirerek yapacağınızı biliyorsunuz. Uzay gemisini tamir için akı kapasitörü lazım, e onu kimin sattığı da belli. Peki satın almak için parayı nereden bulacaksınız, satıcı az önce sizden yumurta istememiş miydi? Yumurtaları koruyan mavi tüylü ufaklıktan nasıl kurtulacağınızı da bir başka bulmaca için bira fabrikasını kurcalarken buluyorsunuz zaten.

Oyunun sunumu ve bazı bulmacaları gerçekten çok iyi düşünülmüş. Mesela sahnede tiyatro provası yaptığımız bulmacayla sahte aramayla belediye başkanı taklidi yaptığımız bulmaca çok dikkat çekiciydi. Haritada ilerlediğimiz bir kısım var, arka planda vokalli bir müzik çalıyor. Sonlarda kulenin merdivenlerini çıkarken hem duygusal anlar yaşıyoruz, hem de arka planda yine çok tatlı bir vokalli şarkı buna eşlik ediyor. Oyun bu tür anları oldukça iyi yansıtmış.

Elroy and the Aliens’ın bence en öne çıkan özelliklerinden biri de karakterlerinin çok samimi yazılmış olması. Elroy bir dahi değil, kusursuz biri değil, maceraya atılma sebebi çok yerinde. Ukalalık yapmıyor, bazen saf, bazen yaratıcı. Çok sevilesi bir ana karakter. Keza Peggie de öyle. Her ikisiyle de oynadığımız kısımlar (sonlara doğru bir üçüncü karakter de katılıyor) bu karakterlere daha da ısınmamızı sağlıyor.

Bulmaca tarafında illa bir şeyleri eleştirecek olsam bazı mantık bulmacası türlerinin çok fazla ve arka arkaya kullanıldığını söyleyebilirim. Tamam ben adventure oyunlarında mantık bulmacalarına bayılan biriyim ama adım adım ilerlerken 5-6 kere aynı bulmacayı çözmek bayabiliyor. Bu da yetmiyor, sonra başka bir yerde yine aynı bulmaca karşıma çıkınca ‘eh ama’ deyiverdim. Ha çok zorluyorlar mı, hayır. Ama sıkıcı oluyor işte.

Bir diğer eleştirim biraz niş olacak, başarımlar konusu. Arkadaş, başarım listesine bakmayan biri karşısına çıkan bir sarkacı neden 5 kere sallasın mesela? Böyle bir başarımın ne kadar mantıksız olduğunu göremiyor musunuz? Üstelik o bulmacayı geçtiyseniz sarkacı sallama ihtimaliniz de kalmıyor, öncesinde de kaydınız yoksa geçmiş olsun :) Mesela 5 kez mayına bas… Neden? Amacımız mayına basmadan karşıya geçmek, bunun başarımı olsa yeter. Araya bu tür saçma şeyler serpiştirmişler ama neyse ki bunlar normal bir oyuncunun oyun deneyimini olumsuz etkileyecek şeyler değil.

Şimdi bana düşen bu oyunu şöyle pamuklara sarıp Can büyüyene kadar beklemek. Bakalım tahminlerimde haklı çıkacak mıyım, sonrasında zaten veririm Goblinsleri, veririm Day of the Tentacle’ları, geleceğin Eser’ini yetiştirmiş olurum.