Crowns and Pawns: Kingdom of Deceit - İnceleme

Sizi Milda Kovas ile tanıştırayım. Annesiyle arası limoni, babasının nerede olduğunu bilmeyen genç bir kız. O bir fotoğrafçı… Yok, pardon, psikolog yardımcısı. Yoksa bilgisayar programcısı mıydı? Aslında Milda hangisini isterseniz o, hemen açıklayayım.

Crowns and Pawns bu tür bir oyunda gördüğüm en yaratıcı başlangıçlardan birine sahip. Bir online oyun için avatar oluşturarak başlıyorsunuz; saçı, favori rengi, dövmesinin yeri ve şekli, bir de sevdiği sembol.

Milda bu yeni oyuna giriş yapmaya hazırlanırken ressam arkadaşı Dana’dan telefon geliyor, Dana’nın resimlerini satın almak isteyen bir galeri sahibiyle buluşmanız lazım. Dana ile konuşurken gayet casual bir muhabbet içinde “…ve doğru renkleri seçmek için benim fotoğrafçılık uzmanlığıma mı ihtiyacın var?”, “..ve sen de beni, bir programcıyı, senin için resim seçmem için mi çağırıyorsunuz?”, “bir psikolog yardımcısı olarak ‘karar vermekten kaçınıyormuşsun’ gibime geldi” cümleleriyle mesleğinizi seçmiş oluyorsunuz. Konuşmanın sonrasında dövme yaptırdığınızı söyleyebiliyorsunuz mesela, nerenize yaptırdığınızı, ne yaptırdığınız…

Sonra bir de bakıyorsunuz ki Milda kanlı canlı karşınızda; üstelik seçtiğiniz o renkte pijama giyiyor, saçı avatarı için seçtiğiniz gibi, dövmesi de tam tarif ettiğiniz yerde. Daha ilk andan ısınıyorsunuz Milda’ya çünkü o tam da hayalinizdeki gibi biri.

Bu meslek seçimi oyunu minik bir şekilde etkiliyor, oraya daha sonra geleceğiz. Oyunun bu ilk kısmında dolabınız, sonrasındaysa bavulunuz sayesinde kıyafetlerinizi, saçınızı, takılarınızı vs değiştirebiliyorsunuz. Bu da bence son derece hoş bir detay, her gün aynı şeyi giydiğimiz oyunlardan değil Crowns and Pawns.

Litvanya tarihinde neler olmuş neler

Milda’ya gelen bir mektup dedesi Rokas Kovas’ın öldüğünü ve Milda’ya Litvanya’da bir ev bıraktığını söylüyor. Evi alabilmek için üç hafta içinde orada olmamız lazım. Dana’ya galericiyle olan buluşmasında yardımcı olduktan sonra uçağa atlıyor ve kendimizi Litvanya’da, dedemizden kalan evin önünde buluyoruz. Sonrasındaysa Broken Sword benzeri işin içine gizemlerin, inanışların, tapınakların karıştığı heyecanlı ve ilgi çekici bir macera yaşıyoruz.

Crowns and Pawns daha ilk anından itibaren Broken Sword’dan esinlendiğini göstermekten çekinmiyor. Kullanılan renk paletinden tutun da oyunun geçtiği çeşitli ortamlara kadar çoğu sahne geliştirici ekibin seriye hayranlığını gösteriyor. Hele ki sonlara doğru karşımıza çıkan keçi bulmacası doğrudan Broken Sword tarihinin en kötü şöhretli bulmacalarından birine atıf. Bunun dışında eski LucasArts oyunlarında da gördüğümüz tarzda bir labirent kısmı, Siberia gibi türün önemli örneklerine yapılan hoş göndermeler de var.

Gözüm gönlüm açıldı, artık daha mutlu bir insanım

Ben oyunun görsel tarzını gerçekten de çok başarılı buldum. Karakter ve mekân tasarımları çok güzel, renk ve ışık kullanımı çok iyi. Ama diğer yandan oyunun en başarısız olduğu nokta da bununla ilgili, o güzelim mekanlar, güzelim şehirler o kadar boş ki. Bir üniversiteye gidiyorsunuz, etrafta tek bir öğrenci yok. Bir ara sokaktasınız, etrafta tek bir kişi yok. Balkona çıkıp şehrin göbeğinde işlek olan caddeye bakıyorsunuz, in cin top oynuyor. Oyunun hikâyesi için gerekli olan kişiler dışında hiç kimse yok oyunda ve bu da mekanların gerçekçiliğine büyük darbe vuran bir eksi. Açıkçası bu boşluk beni çok rahatsız etti, hayat dolu olması gereken bu cıvıl cıvıl mekanların bu kadar ruhsuz ve cansız olması büyük bir eksiklik.

Oyunun bulmacaları gayet iyi, hatta bazıları ciddi biçimde zorlayıcı ama keyifli. Oyunun henüz başında bulduğumuz bir notun oyunun sonundaki bulmacaları çözmemize yaraması gibi detaylar çok hoşuma gitti. Envanter bulmacaları ile eldeki belgelerden faydalanarak çözdüğümüz bulmacalar gayet dengeli olmuş. Oyunun hemen başlarında, kütüphanede karşılaştığımız bir bulmaca başta seçtiğimiz mesleğe göre farklılık gösteriyor. Fotoğrafçıysak farklı, programcıysak farklı çözüyoruz bulmacayı. Ama bu değişken bulmacaların sayısı sadece ve sadece bir ve bence bu kocaman bir fırsatın kaçmasına neden olmuş. Keşke o seçimden etkilenen birkaç bulmaca daha olsaydı.

Üstelik oyunda bu meslek seçimine dair üç de başarım bulunuyor. Bu durum benim gibi başarım seven, oyunları %100’lemekten hoşlananlar için tam bir eziyet, çünkü dediğim gibi bu meslek seçimi tek bulmaca hariç oyundaki hiçbir şeyi değiştirmiyor. Üstelik o bulmaca da oyunun ta en başında. Yani bu üç başarımı da almak için tamamen lineer olan bir oyunu, seçimlerin hiçbir şeyi değiştirmediği bir oyunu baştan sona üç kez bitirmek lazım. Neden? İnsanları bir oyunu tekrarlamaya özendirmenin yolu bu değil.

SLM CNM NSLSN?

Karakterlerin seslendirmelerine, oyundaki telefonla mesajlaşma sisteminin doğallığına bayıldım. Farklı cevaplar seçmemiz hikâyeyi dallandırmıyor belki ama Milda için kafamızda kurduğumuz kişiliği bu sayede yansıtabiliyoruz. Yani ben eğer aksi bir karakteri oynuyorsam her mesaja gülücükler saçarak cevap vermek zorunda değilim, Milda da bu bakımdan rahat davranıyor. Bu da bence oyunun ana karakterini daha bir sevilesi kılmış. Ama oyunun en sonunda bile “seçim olmayan seçim” sahnesinin olması da oyuncunun elinden karar verme mekanizmasını alan bir eksiklik olmuş, bunun hoşuma gittiğini söyleyemem. Yani büyük bir karar verdiğimizi sanıyor ama aslında vermiyoruz. Bir de oyunun son kısmı biraz aceleye gelmiş gibi, hikâye biraz fazla hızlı toparlandı.

Ben Crowns and Pawns’ı çok sevdim. Birkaç eksi yanı dışında gayet doyurucu ve adventure sevenlerin mutlaka bir şans vermesi gereken bir oyun. Tag of Joy’un eleştirileri dikkate alıp daha da güzel bir adventure oyunuyla karşımıza çıkmasını da gerçekten çok isterim. Bir de şey, Broken Sword’u cidden çok özlemişim, onu fark ettim.