Last Epoch - İnceleme

Herkesin böyle terapi gibi oynadığı bazı oyun türleri vardır. Kimisi Euro Track Simulator’da direksiyon sallamayı dinlendirici bulur, kimisi Stardew Valley’de tarla sürmeyi. Benim ilacım da Hack and Slash oyunları galiba. Böyle kafayı çok yormadan kontrolü kas hafızasına bırakıp düşmanları hallaç pamuğu gibi harcadığım oyunlar bünyeme iyi geliyor; oynadıkça rahatlıyorum. Ama tabii türü bu açıdan çok sevsem de tam o doğru dengeyi tutturacak oyunlar her zaman gelmiyor. Last Epoch, uzun zamandır Erken Erişim’de olan (5 yıldır) ve oynayanların yere göğe sığdıramadığı, övmelere doyamadığı, tam da bu damarı kaşıyacak bir oyun gibi duruyordu. Nihayet tam sürüm çıkışını yapmasıyla birlikte ben de dayanamayıp Diablo IV Sezon 4’ü beklerken kendimi Last Epoch’un kollarına bırakıverdim.

Last Epoch bu tarz bir oyundan bekleyeceğiniz çoğu şeyi daha başlar başlamaz karşılıyor. 5 karakter sınıfından birini seçiyorsunuz öncelikle. Temel sınıflar Sentinel (kılıç kalkanlı savaşçı), Rogue (yay ve kılıçla hem yakında hem menzillide uzman), Mage (klasik, alıştığımız element bazlı büyücü), Primalist (hayvanları ve doğanın gücünü kuşanan bir savaşçı) ve Acolyte (yasak büyülere gönül vermiş karanlık büyücü varyantı). Bunlar rol olarak gayet klasik arketiplere denk geliyor farkındaysanız. Bir de bunların ileride açılan her sınıf için üçer alt “uzmanlık” sınıfları bulunuyor. Hikâyenin bir noktasında kendinize kalıcı bir uzmanlık seçmeniz söyleniyor. (Sonradan değiştiremiyorsunuz yani ama ulaşamadığınız tek şey o sınıfa ait bir uzmanlık yeteneği oluyor. Diğer özelliklerinden ve pasiflerinden nemalanabiliyorsunuz yine) Ben Primalist başlayıp Druid seçtim ama bir noktada Beastmaster ağacına da puan verebildiğimi fark ettim ve oradan da işime yarayan bazı pasif yetenekleri topladım, end-game’e doğru da hafiften Shaman ağacına yanladım mesela.

Bu tarz bir oyundan artık 2024 yılında beklemediğim şeyse kozmetik olarak herhangi bir karakter kişiselleştirmesi içermiyor olması. Yani tipini değiştirmeyi falan da geçtim, “Kadın Sentinel oynamak istiyorum” falan bile diyemiyorsunuz. Hepsi tek bir tipe indirgenmiş. 24 yıl önce Diablo II yaptığında çok da laf etmemiştik ama RYO kesişim kümesine ucundan da olsa giren oyunlarda bu kadar düz karakter yaratma seçeneği de biraz batıyor artık günümüzde…

Neyse, karakter sınıfınızı seçtikten sonra karakterinizi hangi modda açacağınıza karar veriyorsunuz. Normal mi, Hardcore mu? Solo Account Found mu, Solo Character Found mu yoksa tamamen takasa açık mı olacak karakteriniz? Cycle (Last Epoch’un sezon mantığı)  mı yoksa Legacy mi? ARYO’lara alışıksanız bunların ne olduğunu adına bakarak bile ne olduklarını  tahmin etmek kolay zaten.

Hikâyeye gelecek olursam… Last Epoch aslında çok ilginç fikirlere sahip -ki bu ilginç fikirler hikâyeye de yansıyor. Mesela maceranız -12 BE’de, Kutsal Çağ olarak anılan dönemde başlıyor ama daha haritayı ilk açtığınızda zaman çizelgesinin bir ucunda -6020 BE, Kadim Çağ ve en sonunda da tarihi belirsiz bir Zamanın Sonu olduğunu görüyorsunuz. Bu da (eğer oyunun ismi size yeterince ipucu vermediyse diye diyorum) zamanın farklı farklı noktalarına uğrayacak destansı bir anlatı beklentisi yaratıyor. Açıkçası konsept olarak çok hoş dursa da… Hikâye çok da aklınızı alacak kalibrede değil. Zaman ve mekanın altını üstüne getiriyorsunuz, farklı çağlara gidip aynı mekanların geçmiş ve gelecek hallerini görüyorsunuz; Tanrılarla güreş tutuşup düşüşlerine şahitlik ediyorsunuz falan ama… Bunları “Hmmm” diye bir eliniz farede, diğeri çenenizde çok da etkilenmemiş bir halde yapıyorsunuz genellikle. O açıdan sınıfta kalıyor yani Last Epoch ama ARYO’larda hikâye ikinci planda olduğundan bu kısma çok takılmama ihtimaliniz de mevcut. Ben oyunlarda hikâye ve anlatıma kıymet verdiğimden kafama takıldı, potansiyeli ve kâğıt üzerinde güzel duran fikirlerinin hakkını verememiş olmasına içerledim biraz da. Hatta bu açıdan benzer oyunlar olduğu için karşılaştıracağım ama Diablo IV’ün tam zıttı gibi aslında. Diablo IV’ü ilk oynarken hikâye anlatısı ve karakteri kasarken de oynanışı müthiş keyifli gelmişti bana ama end-game’e geldiğimde çatlaklar kendini göstermeye başlamıştı… Last Epoch’da durum tam tersi. Hikâye ve karakteri düşük seviyelerde kasma kısmında daral geldi ama end-game’e yanladıkça “Ya aslında sarıyor da ha…” demeye başlamış buldum kendimi. Bu arada bu kısımda biraz gömmüş olsam da hakkını vermeden geçmeyeyim, senaryo kısmı bir tık baymış olsa da belli noktalara bazı kestirmeler koymuşlar ve bu yolları kullanarak hikâyenin belli kısımlarında kestirmeden sonuca ulaşabiliyorsunuz. İkinci, üçüncü, elli yedinci karakteri kasarken büyük nimet, o da aklınızda bulunsun.

Geleceğe dönüş…

Senaryo ve sunum açısından sınıfta kalmış olsa da zamanda yolculuk mekaniğinin çok iyi kullanıldığı alanlar da var, hakkını da vereyim şimdi. Mesela senaryonun sonlarına doğru açılan Monolith of Fate, hem sizi oyalamak hem de ihtiyaç duyduğunuz türden ekipmanlara deterministik şekilde yaklaşmak açısından gayet başarılı bir konsept sunuyor. Monolith of Fate, zamanda kaybolmuş alternatif zaman çizelgelerini içeriyor ve biz de adım adım ilerleyerek onları düzeltmeye, tutarlı ve stabil hale getirmeye çalışıyoruz. Bunun için genellikle 2-3 dakika süren Echo adındaki mini zindanlara girip belli sayıda düşman kesmek yetiyor; hızlı ve efektifler yani. Stabiliteye kavuşturduğumuz her zaman çizgisi için de çeşitli kalıcı kutsamalar kazanıyoruz üstelik. Bu çizgideki belli boss’ların özel Unique’ler düşürdüğü de hesaba katılırsa bilhassa end-game’e geldiğinizde burada bayağı bir vakit geçiriyorsunuz. (Başta çok kolay gelecek tabii ama ileride bu sistem de daha çetrefilli, zorlu ve derin hale geliyor merak etmeyin)

Zaman çizelgesindeki bu akışkanlığı çok iyi kullandığını düşündüğüm bir diğer kısımsa Temporal Sanctum adındaki zindan oldu. Last Epoch’taki zindanlar daha uzun ve özeller, giriş için rastgele düşen özel anahtarlara ihtiyaç duyduklarından da öyle her istediğinizde girip çıkamıyorsunuz zaten. Anahtarı bulup zindanı açtıktan sonraysa her zindanın kendine has bir mekaniğiyle karşılaşıyoruz -ki Temporal Sanctum’ın mekaniği zindanın farklı dönemlerdeki halleri arasında geçiş yapabilmek. Mesela Divine Era’daki halinde bir çıkmazla karşılaştınız, hop diye D tuşuna basarak Ruined Era’daki haline geçiyorsunuz ve oranın yıkılmış olduğunu görüyorsunuz. Yıkılan yerden geçip tekrar Divine’daki haline dönebiliyorsunuz ya da isterseniz Ruined’deki kısımdan devam edebiliyorsunuz. Bunu zindan boyunca oldukça yaratıcı şekillerde kullanmaları bir yana, boss savaşında da aktif şekilde kullanmak oldukça hoş bir deneyimdi. Boss’un saldırısından çağ değiştirerek kaçmazsanız canınıza tek hamlede ot tıkıyor -ki zindanlarda ölmek zor düşen anahtarı yakmaya eş değer olduğundan  zindanlarda biraz daha dikkat kesiliyorsunuz ister istemez dümdüz dalmak yerine. Ha, bu arada bu zindanın bir başka önemi daha var, onu da ayrıca Crafting kutusunda anlattım.

Eleventh Hour Games sistemsel olarak çok iyi fikirleri kurmuş olsa da işin uygulamaya koyma kısmı biraz sıkıntılı. Her ne kadar 1.0 çıkışıyla birlikte grafikler ve birçok alanda güzel bir cila almış olsa da bir Diablo IV, hatta Diablo III beklemenizi tavsiye etmem akıcılık konusunda. Zaten niyeyse bu türde bir türlü hem oynanış olarak akan hem de mekanik olarak tıkırında, yaratıcı oyun göremiyoruz; ikisinden birisi illaki aksıyor. (Umutlarımız her ikisinde de nefis gözüken Path of Exile 2’ye ya da bir ihtimal Diablo IV – Sezon 4’e artık) Başta elinize batıp rahatsız eden bu pürüzlere bir noktadan sonra alışıyorsunuz ve eskisi kadar batmamaya başlıyorlar. Ama o noktaya oyunu oynayan herkesin gelemeyeceği de aşikar. Hatta yalan olmasın, eğer inceleme üzerime kalmamış olsa muhtemelen ben bile o noktaya kadar sabredemeyebilirdim. Bu kadar zamandır Erken Erişim’de olmasına rağmen son sürümde hâlâ çok basit ve göz önünde arayüz hataları ve kullanışsızlıkları olması garip gerçekten. (Karakter build’ini değiştirirken insanı hayattan soğutuyor mesela) Ama dedim ya, bütün o kumu kiri temizleyip de iç kısmındaki cevhere ulaştınız mı da sarıyor insanı.

Last Epoch, Hack and Slash gibi devlerin tepiştiği ve bir türlü yenişemediği bir arenada kendi ismini duyurabilmiş olmasıyla bile takdiri hak ediyor aslında. Türünün diğer bütün örneklerinde olduğu gibi iyi yanlarının yanında bir o kadar kusuru da var. Ama iyi düşünülmüş, ilginç özellikleriyle adından söz ettirmeye devam edeceğini tahmin etmek güç değil. En olmadı, Diablo IV’ün Sezon 4 güncellemesinde Last Epoch’tan ne biçim esinlendiğine bakarak Diablo’yu kurtarmasıyla anarız zaten ama ben Last Epoch’un gelecekte türün üç büyük isminden birisi olmaya aday olduğunu düşünüyorum doğrusu.