Dreamfall Chapters: Book One İnceleme

AMA NEREDE O HASTASI OLDUĞUMUZ ADVENTURE TARZI?

Bu yazı daha önce Oyungezer dergisinde yayınlanmıştır. Oyungezer'e abone olmak için hemen tıklayın.

Ben benzer bir hissi Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull’ı seyrettiğimde de yaşamıştım. Şimdi Dreamfall ile Indy ne alaka demeyin. İlk üç filmi defalarca izledikten, her sahnesinin ayrı hastası olduktan sonra aynı kadroyla yeni bir Indy filminin çekildiğini öğrenmek müthiş heyecan verici bir olaydı. Nihayet zamanı geldiğinde koşa koşa sinemaya gitmiş ve hayal kırıklığı içinde çıkmıştım salondan. Sebebi filmin kötü olması değil; öncekilerin yanına yaklaşamaması, kafamdaki Indy filmi imajını az da olsa bozmasıydı. Aynı şeyi Dreamfall Chapters’ta da yaşadım işte, bunca zamandır devamı gelsin diye dört gözle beklediğim oyun biraz daha adventure olsa iyiydi.

dreamfall-1

Arkaplanlar pek canlı. Hoop, arkaplan diyorum, pek canlı.

Sebebi oyunun kötü olması değil; bulmaca bakımından Longest Journey’nin yanına yaklaşamaması, Dreamfall ile zayıflayan bulmaca yapısının eski haline dönmesini umut ettiğim için yaşadığım hayal kırıklığı.

LOST’UN ÖNCEKİ BÖLÜMLERİNDE…

Üçlemenin ilk oyunu olan The Longest Journey’de (ki kendisi bugüne kadar oynadığım en muhteşem adventure oyunlarından biridir) biri bizimkine benzeyen Stark, diğeri fantastik Arcadia dünyaları arasında geçiş yapabildiğini fark eden April Ryan rolündeydik. Ayrıntı falan vermeyeceğim çünkü henüz oynamadıysanız hemen ne yapıp edip temin etmenizi ve oynamanızı tavsiye etmeyi planlıyorum. Yapın bunu. Yani TLJ oynamadıysanız “ben adventure severim” diye dolaşmayın bence etrafta. İkinci oyun olan Dreamfall yine aynı evrendeki başka bir hikâyeyi anlattı ve bize Zoe Castillo ismindeki yeni baş karakteri tanıttı ama ona ek olarak eski dostumuz April’la ve Arcadia’lı Kian Alvane ile oynama fırsatı da bulduk. Oynanışı için aynı şeyi söyleyemesem de gerçekten harika bir hikâyeye sahipti Dreamfall ve sonu kafalarda bir sürü soru işareti bırakmıştı: Komaya girenler mi dersiniz, bıçaklananlar mı, halkı tarafından ihanetle suçlananlar mı? Bu soruların cevaplarını merak ettik ve resmen sekiz yıl bekledik. Şimdiyse bu üçlemenin son halkası bize tüm bu hikâyeleri beş kitap şeklinde anlatacak ve elimizdeki oyunun ilk kitabı.

dreamfall-2

Tereddüt ediyoruz ama neden ettiğimizi de Zoe’nun iç sesiyle öğreniyoruz.

Bu ilk kitapta bizi neyin beklediğini bilmeniz için çok kısaca hikâyeden bahsedeyim. Dreamfall’un bitişinden bir sene sonra başlayan oyunda Zoe hâlâ komada, her ne kadar vücudu uykuda olsa da zihni Storytime ismindeki bir yerde kısılı kalmış. Zoe bu haliyle bile Storytime’da geziniyor ve oradaki diğer ‘uyuyanların’ kâbuslarından kaçmalarına yardımcı oluyor. Kian hâlâ hapiste… Ama önceki oyunu oynamadıysanız şu an bir şey fark etmiş olmalısınız. Siz bu karakterleri ve yaşadıkları şeyleri bilmiyorsunuz ki.

Eğer Dreamfall oynamadıysanız bu oyundaki karakterlere yabancı olacaksınız. Onları şu an gördüğünüz konuma getiren olaylar hakkında bir fikir edinemeyeceksiniz. Atıfları anlamayacaksınız mesela. O yüzden Longest Journey önerimin üstüne bir yenisini daha ekleyeyim. Dreamfall’u oynamadan bu oyuna bulaşmayın (tabii benim bunu yazmamı bekleyen Red Thread yayınladığı yamayla ana menüye Dreamfall’un üç dakikalık özet videosunu ekledi ama olsun, siz yine de önceki oyunları da oynayın kuzum).

PŞŞT, ZOE, Bİ BAKSANA. BAK Bİ. ŞŞŞT.

Zoe demiştik, değil mi... Evet, Book One Zoe’ye yoğunlaşıyor. Zoe, Vaganbond’la karşılaşınca gerçek dünyaya dönmesi gerektiğini yoksa kötü şeyler olacağını öğreniyor. Uyandığındaysa olan biteni pek hatırlamıyor ve biz de bu ilk kitapta Zoe’nun Europolis’te yaşadıklarını öğreniyoruz. Çok derin bir konu beklemeyin, çünkü yok. Bu daha çok sonraki kitaplar için bir ön hazırlık, Dreamfall ile Chapters’ı birbirine bağlama çabası.

Oyun oynanış olarak da Dreamfall’a benziyor. Bulmaca konusunda inanılmaz zayıf bir adventure ile karşı karşıyayız. Birkaç basit envanter bulmacasını bir kenara bırakıyorum, ama zaten elinizde genelde birden fazla eşya bile olmuyor ki. Birileriyle konuş, basit bir bulmaca çöz, birileriyle konuş, bulmacamsı bir şey çöz, tekrar birileriyle konuş kıvamında etliye sütlüye dokunmadan devam ediyor oyun. Aynı anda iki bulmaca üzerinde kafa patlatmayı falan unutun yani, o bakımdan çok yüzeysel bir oyun Chapters Book One. Europolis’in detayları iyi, kocaman bir şehir ama işte içi pek de dolu değil. Zamanınızı Europolis’i dolaşıp keşfederek de geçirebiliyorsunuz ama bunun hikâyeye herhangi bir katkısını göremedim ben.

dreamfall-3

Oyunun karakter yaratma ekranında sağ ve sol profile ek olarak uyuyan karakter de seçebiliyoruz.

Adventure oyunlarındaki “ya siz kendinizi pek yormayın, biz size hikâyeyi anlatırken arada bir müdahil olmanızı isteyeceğiz, siz sadece vereceğiniz kararlara yoğunlaşın” modasını açıkçası sevmiyorum. Tamam, Telltale Walking Dead ile çok güzel bir iş yaptı ama görüyorum ki bunun da suyu çıkmaya başlıyor yavaş yavaş. Nerede abicim o eski bulmacalar, delirtmeyin insanı! Elinde bu kadar muhteşem bir hikâye var ve sen oynayan adam (veya kadın) bulmacalar üzerinde kafa patlatıp hikâyeden uzaklaşmasın, takılınca soğumasın diye elli takla atıyorsun. Bırak da o taklayı biz atalım, zor bir bulmacayı çözmüş olmanın verdiği o hazzı yaşayalım. Neyse, bu duruma çok gıcık olduğum için dönüp dönüp bundan bahsedebilirim, şimdiden kusura bakmayın.

BAK BU SÖYLEDİĞİMİ SANA UNUTASIN DİYE SÖYLEMİYORUM

Chapters Book One’da da verdiğimiz kararlar oyunda kalıcı etkilere sahip. Bu etkilerin çoğunu henüz görmemiş olsak da diğer kitaplarda bir şekilde karşımıza çıkacakları kesin. Zaten aynı Telltale oyunları gibi burada da mesela “Vagabond bu söylediğini hatırlayacak” gibi uyarılar çıkıyor. E tabi hatırlayacak, hatırlasın diye söylüyorum zaten.

Ama işte olay hikâye anlatımına, diyaloglara ve karakterlere gelince Chapters seriden beklediğimiz o üst seviye kaliteyi sonuna kadar koruyor. Her ne kadar henüz birkaç yeni karakterle karşılaşmış olsak da bu karakterler gerçekten de çok iyi hazırlanmış. Hele bir Shitbot var ki görmeniz lazım.

Bir artıyı da oyunun diyalog seçimlerine vermem lazım. Yani bunu nasıl anlatayım bilmiyorum, görmeniz lazım. Bir oyunda gördüğüm en akıllıca diyalog mantıklarından birini kullanmış Chapters. Örneğin konuşurken söyleyebileceğiniz iki seçenek var diyelim, hadi yine örnek olarak terapistimizle konuşuyor olalım. Adam bize mesela bir soru soruyor ve biz buna evet veya hayır diye cevap vereceğiz. Evet seçeneğine yönelince Zoe’nun iç sesini, düşüncelerini dinliyor ve o seçeneğin içini doldurmuş oluyoruz resmen. Bunun tüm oyuna müthiş bir şekilde yedirildiğini düşünürsek diyaloglarda söylediğimiz her cümlenin ağzımızdan niye çıktığını, o cümleyi söylerken gerçekte ne düşündüğümüzü de bilmiş oluyoruz. Tek kelimeyle muhteşem bir sistem bu.

dreamfall-4

Aman ha hatırlayacak kesin, keşke söylemeseydim.

Aslında oyunun performans sorunlarını, grafik hatalarını, kayıt dosyası problemlerini falan da eleştirmiştim ama yamalarla bunların çoğu düzeltildiği için yazdıklarımı silmeye karar verdim. Her ne kadar bazı sorunlar hâlâ devam etse de bunlar üzerinde çok durmaya değecek kadar da değil. Bunu da oyunun puanına olumlu olarak yansıtma niyetindeyim.

Beş kitaplık bir serinin ilk kitabını oynadık henüz. Gelecek bölümlerin ne kadar iyi olacağına, ya da iyi olup olmayacaklarına dair bir fikrim bile yok. Verdiğimiz kararlar sonraki kitaplar üzerinde ne kadar etkili olacak, onu da bilmiyoruz. Ama içimde Chapters için iyi bir his var. Sanki bulmacaların bu kadar basit tutulmasının sebebi bizi ilk bölümden yormamakmış, kendimizi yavaş yavaş hikâyeye kaptırmamızı istemişler gibime geliyor. Yani aslında Book One ile ağzımıza bir parmak bal çalındığını düşünüyorum ve eğer hissim doğruysa seri tamamlandığında belki de ortaya Longest Journey’e kafa tutan bir hikâye çıkabilir.

NOT