Bulut-ağı teknolojisinin bize kattığı çok büyük bir kolaylık var artık hayatımızda: Kayıt dosyalarımızı (çok sıra dışı durumlar haricinde) neredeyse hiçbir zaman kaybetmiyoruz. Ama bir o kadar da kolayca unutulan bir özellik bu. Oysa eskiden öyle miydi? Sega ve Nintendo’nun konsol piyasasın hâkim olduğu, Playtation ve Xbox’ın henüz esamesinin bile okunmadığı 90’lı yıllarda saatlerce süren, ter akıtan oyunları tek bir oturuşta bitirmek zorunda kalırdık. Çünkü oyunumuzu kaydetmek gibi bir seçenek yoktu o zamanlar.
Daha sonraları Square ve Enix firmalarının (o zamanlar ikisi de ayrıydı) 80-100 saat arası süren JRYO oyunlarını (Chrono Cross, Final Fantasy 3, Secret Of Mana, Earthbound vs) piyasaya sürmeye başlamasıyla birlikte oyun kartuşlarının içine minik birer pil yerleştirmek suretiyle maceralarımızı kaydedebilmeye başladık neyse ki. Ama şöyle bir sorun vardı: piller zamanla bitebiliyor ve oyunlar yine de silinebiliyordu.
Wanikun lakaplı Japon bir oyuncu bu kadere razı gelmeyi reddederek Nintendo konsolunu tam 20 yıldır açık tutuyor. Kayıtları silinmesin diye uğraştığı oyunsa 1994’te sadece Japonya’da çıkan, saç baş yolduracak kadar zor olduğunu hatırladığım ama müziklerini bugün bile unutamadığım tuhaf, acayip, uçuk kaçık platform oyunu Umihara Kawase.
Wanikun bugüne dek konsolunu sadece bir kez, taşınırken mecburen kapatmış. Onda da kayıtları silinmeden önce konsolu tekrar prize bağlamayı başarabilmiş. Dediğine göre cihaz 180.000 saatten uzun bir süredir çalışır durumda.
Oyunun ne kadar zor olduğunu bildiğimden endişesini çok iyi anlıyorum ama yine de şöyle demeden de duramayacağım: Japonca bilen bir arkadaş hayrına bu arkadaşa emülatörlerden ve kayıt özelliklerinden bahsetsin lütfen. Ama yavaş yavaş, sakince, aklını daha fazla kaçırmasına neden olmadan…
