İnceleme: Final Fantasy X HD Remaster

Not: Bu yazı daha önce Oyungezer dergisinin Mayıs 2014 sayısında yayınlanmıştır.

Final Fantasy 10’a âşığım. Bir mübalağa ya da benzetme ya da onun gibi bir şey yapmıyorum. Gerçekten aşk kelimesi ne anlama geliyorsa o anlamda âşığım. Onu gördükçe kalbim sıkışıyor, sürekli onunla vakit geçirmek istiyorum, onunla ilgili söylenen en ufak kötü söze kızıyorum… “Ya bir insan başka bir insana âşık olur, saçmalama” diyorsanız belli ki daha önce bu oyunu oynamadınız. Çünkü bu duygular bana özgü değil, bu oyun oynayan herkese ya bendekine yakın ya da bendekine biraz daha uzak duygular yaşatmıştır (birisinin bu oyuna karşı benim kadar yoğun duygular besleyebileceğini kabul etmemi beklemeyiniz).

Oyunun kelimelere fazla ihtiyaç duymayan, vurucu giriş sahnesi.

Tidus, 10 yıl önce babasını kaybetmiş, her ne kadar ondan nefret etse de onun adımlarını takip etmiş, milyonlarca kişinin yaşadığı metropol Zanarkand’de ünlü bir blitzball oyuncusu olmuştur. Bir gün önemli bir maç sırasında şehir gizemli, dev bir varlığın saldırısına uğrar. “Ona Sin ismini verdik” der Tidus’a yardım eden Auron. Sin bütün şehri yıkıp Tidus’la beraber içine çekerken Auron ona “Bu senin hikâyen. Her şey burada başlıyor” der ve Tidus kendisini bin yıl sonrasında, Spira dünyasında bulur.

Geçen bin yıl içinde Sin bu dünyadaki varlığını sürdürmüş, yıkım ve ölüm getirmeye devam etmiştir. İnsanlar her an saldırı tehdidi altında yaşamakta olduğundan büyük şehirler inşa etmekten genelde uzak durmuşlardır. Spira, doğanın ve eski medeniyetlerin kalıntılarının her yere yayıldığı, ruhani atmosfere sahip bir dünya. Tidus bir taraftan ona ne olduğunu anlamaya çalışırken bir taraftan da bu yabancısı olduğu dünyayı keşfetmeye, oraya uyum sağlamaya çalışacak.

Oyun içi grafikler doğal olarak bir yere kadar gelişebiliyor ama ara videolar uçmuş gitmiş.

Bu, Tidus’un olduğu kadar Yuna’nın da hikâyesi. Yuna bir summoner ve summoner’lar Spira’daki insanlara umut veren, onları hayatta tutan tek şey. Sin’i alt edebiliyorlar ve Sin her ne kadar bir süre sonra tekrar ortaya çıkıyor olsa da insanlar o kısa zaman zarfında rahat uyuyor ve bu kısacık huzur anı summoner’lar için her şey demek. Tidus, yeni summoner olmuş Yuna’nın koruyucularından biri olur ve bu unutulmaz yolculuk tam anlamıyla başlar.

Spira dünyasının o hem canlı hem de hüzünlü atmosferinin çekiciliğini anlatmaya kelimeler yetmez. Ömrü hayatımda, havasını soluma fırsatı bulduğum sayısız oyun dünyası arasında, beni en mutlu edeni Spira oldu. Ve tabii karakterler… Tidus’ta bir Squall ya da Cloud karizması yok elbette ama o “hafif” karakter havasını çok iyi veriyor. Ama bazen öyle şeyler yaşıyor ve öyle tepkilerine şahit oluyorsunuz ki hiç de hafif olmadığını kulağınıza fısıldıyor adeta. Ve de tabii Yuna… “Kutsal”, “iyi kalpli”, “düşünceli”, “sevimli”, “ayakları yere basan”, “sorumluluk sahibi”, “naif”, “hanımefendi”… Bu sıfatların daha çok yakışacağı bir karakter daha olamaz. Öylesine de mükemmel bir seslendirmesi var ki, bütün repliklerini art arda koysanız yıllarca sıkılmadan müzik niyetine dinleyebilirim.

Zordur almak bizden kızı.

Tabii ki yan karakterlerin bu oyunu güçlendiren en önemli öğelerden olduğunu da söylemeliyim. Karizmanın kitabı yazılacaksa ilk başvurulacaklardan olan efsanevi savaşçı Auron, şirin şebek kızcağızımız Rikku, ters tavırları ve karamsarlığıyla dikkat çekse de aslında herkesin iyiliğini isteyen Lulu, ne kadar bağnaz olsa da doğrudan yaklaşımının faydasını çok gördüğümüz Wakka, ketum ve onurlu Kimahri… Her birinin hatıralarınızda unutulmaz birer yer edineceğini garanti ediyorum.

Dilin kemiği yok ve Final Fantasy 10’u eleştirebilen insanlar da mevcut. Mesela sıra tabanlı savaş sisteminin eskidiği söylenebiliyor. Şunları söyleyeyim: Birincisi bu yanlış. Gerçek zamanlı, dinamik savaş sisteminin de bir güzelliği var ama bu gelişmişlikten ziyade bir tercih meselesi. Sıra tabanlı sistemin stratejik derinliğinin de farklı, kendine has bir oynanış tecrübesi yaşattığı yadsınmamalı. İkincisi; bu eleştiri doğru olsa bile kabul etmem (öyle). Üçüncüsü de; yani şöyle söylemek istiyorum izninizle; bu oyun bunların “yukarısında” bir oyun. Bütün, parçaların toplamından fazlasıdır derler ya, Final Fantasy 10’da durum tam olarak bu. Yani parçalardan bazılarının kusursuz olmadığını varsaysak bile (ki yok öyle bir şey) ortaya çıkan genel oyun tecrübesi bu derece muazzamken savaş sistemi şöyleymiş, animasyonlar böyleymiş, seslerle dudakların senkronu tutmayabiliyormuş falan, hepsi boş.

Yan görevlere kasacağım derseniz son boss’u tek vuruşta kesebilecek hale bile gelebilirsiniz.

Final Fantasy 10’un HD’leştirilmesi önemli bir konu. Şu an oyunun PS2 versiyonunu verseniz 12 yıl önce olduğu gibi aynı keyifle oynarım ama HD meselesi ayrı. Milyonlarca insanda unutulmaz, yoğun anılar bırakmış böyle bir oyunda, o anılara en ufak uygunsuzluk başka oyunların HD versiyonlarıyla kıyaslanamayacak kadar büyük bir üzüntü yaratacaktır. Düşünün ki birine kör kütük âşıksınız ve onu yıllar sonra yeniden görüyorsunuz. Belki eskisinden çok daha hoş görünüyordur ama olay o değildir. Önemli olan sizin anılarınızdakiyle aynı insan olması ya da olmamasıdır.

Süreci az çok takip ettiğim için söyleyebilirim ki FF 10 çok ayrıntılı, özenli bir HD’leştirmeden geçti. Ortaya çıkan sonucun beni yüzde yüz mutlu ettiğini söyleyemem, çünkü benim zihnimde “Yuna’nın yanakları biraz daha az tombuldu”, “Tidus’un gözleri biraz daha küçüktü”. Ama bunun gibi birkaç ufak tefek kişisel can sıkıntısını bir kenara koyarsak oyunun yeni görselliğinden ve tamamen elden geçirilmiş müziklerinden yüzde doksan beş mutlu olduğumu söyleyebilirim ki hassas olduğum bir konuydu. Hayal kırıklığı yaşatmadığı için Square-Enix’e minnettarım.

Para konuşur.

Şu bir gerçek ki hayatta herkesin farklı farklı tercihleri var. Kimi RYO sever, kimi FPS sever, kimi free to play oyunları tercih eder, kimi sosyal oyunlarla vakit geçirir, kimi insan oyunlara uzaktan sempati besler, kimi onları aşağılar... Ama aynı zamanda şu da bir gerçek ki insanlar karşılarına bir türün en iyi örneklerinden biri, belki de en iyisi olduğuna güvendikleri bir eser çıktığında, alışkanlıklarıyla ters düşse de onu denemeye açıktırlar. İşte Final Fantasy 10 tam olarak “o” oyun. JRYO seven bir insanın bu oyunu oynamadığını zaten hayal edemiyorum. Sözüm diğer herkese ve herkes ile kastım “herkes”. Final Fantasy 10’u yalnızca JRYO severlere, yalnızca RYO severlere ya da yalnızca oyun severlere önermem asla yeterli olmaz. Bu, bütün bunların da “yukarısında” bir oyun. Daha önce yaşadıklarınıza hiç benzemeyen, unutulmaz, insanı kalpten vuran, özel bir tecrübe... Şu satırlarını okuduğunuz insancağızın hayatta tek bir söylediğine güvenecekseniz bu olsun; kendinizi bu tecrübeden mahrum bıraktığınız bir hayat yaşamayın.

X-2?

Bu HD paketinin içinde Final Fantasy 10’un direkt devamı niteliğindeki 10-2 de bulunuyor. 10-2’nin aşağı yukarı %5’lik kısmı gerçekten güzel ama kalan %95’lik kısmın ne kadar sinir bozucu olduğuna, ana oyunun hatırasına ne kadar ihanet ettiğine dair ağzımı açmaya kalksam durduramazsınız, susuyorum o yüzden. Yokmuş gibi davranın belki gider.

Ben Hiç Final Fantasy Oynamadım?

Aslında herkesin bildiği bir şey olduğunu varsayarım genelde ama bilmeyen arkadaşlara da rasgeldiğimden yazma gereği hissettim: FF 10-2, FF 13-2 gibi özellikle belirtilmediği sürece hiçbir Final Fantasy oyununun bir diğeriyle ilgisi yoktur. Yani Final Fantasy 6, 7, 8, 9, 10 falan birbirinden tamamen bağımsız oyunlar. Birini oynamak için önce diğerlerini oynamış olmak gibi bir zorunluluk yok. “Seriye başlamak için en iyi oyun hangisi?” diye soruyorsanız, şu an o oyunun sayfalarına baktığınızı söylemekten mutluluk duyarım.

KÜNYE

KARNE

SON KARAR: Yüzyıllar sonra insanlar dönüp bakacak ve ataları böyle bir eser ortaya koyduğu için gurur duyacak

NOTU: 9+