İnceleme - Towerfall: Ascension

Biz bu yeni nesli çok yanlış anladık.

Bu yazı daha önce Oyungezer Dergisi'nde yayınlanmıştır.

Teknolojik atılım goygoyu sırasında galiba biz bir noktada yanlış yöne saptık sevgili okurlar.

Çünkü yüksek poligon sayıları olan, gelişmiş fizik motorlu, yükleme süresi olmayan o “yeni nesil” oyunlar kenarda duruyor, toz topluyor. Bizse gidip Mercenary Kings, Don’t Starve ya da Towerfall Ascension oynuyoruz. Ama yeni nesilde. Ama havalı televizyonlarda. Yok ya, biz bu gelişimi yanlış anladık. Eminim.

Bir Ok İki Ok… Bitti

Towerfall Ascension da tüm o AAA oyunları bir kenara atıp uğruna saatlerimizi yediğimiz oyunlardan işte. İlk olarak Ouya’ya çıkan Towerfall’un altı ayını doldurunca diğer konsollara kendisine çekidüzen verip gelen hâli. Tümüyle piksellerden oluşan, sanki bir SNES klasiği gibi karşımıza dikilen bir arena oyunu. Arkadaşlarınızla küçücük bir haritada birbirinizi oklamaya çalıştığınız, aşağının yukarıya, solun sağa geçit görevi gördüğü bir dünya.

Ama bu basit görünümüne rağmen kendince güzel mekanikleri var. Oyundaki tek silahınız oklarınız, üstelik sadece üç tane var. Attıktan sonra saplandığı yerde toplayabiliyorsunuz, herkesin oku herkesi vurabiliyor (kendinizi de) ve son olarak kaçınma (dodge) özelliğini kullanarak havada uçanı bile yakalayabiliyorsunuz.

İşte bu okları haritanın alt-üst ve sağ-sol bağlantısıyla birleştirdiğinizde ortaya ilginç görüntüler çıkıyor. Zıplayıp, yukarıya doğru attığınız bir ok haritanın altından çıkıyor. Siz de düşmanı vurabiliyorsunuz. Ya da boş geçerse, düşerken çekilmezseniz kendinizi şişliyorsunuz. E bir de okların sayısı az olunca, etrafta heyecan içinde koşturan karakterler yerine doğru anı kollayan oyuncular görüyorsunuz.

Bu haritaların özelliklerini değiştirebiliyorsunuz. Mesela hiç ok olmasın, sadece düşmanların tepesine inmek zorunda kalın. Ya da düşmanlar oklandığında patlasınlar. Böylelikle oyunun tarzını da değiştirebiliyor, işleri zora sokabiliyorsunuz.

Herkes Diskoya Giderse

Towerfall Ascension, öncülünün saf PvP yapısına bir eklemeyle geliyor. Dört kişiye kadar birbirinizin canına okuyabileceğiniz moda eklenen yeni haritalar var tabii, bunun dışında da bir süreç olarak iki kişiye kadar yapay zekâya karşı savaştığınız modu deneyebiliyorsunuz. Burada düşmanların çeşitleri ve taktikleri değişiyor. Mesela hayaletleri öldüren ok yolunda başka bir şey varsa ona da saplanıyor. Kimi yaratıklar geçtikleri yeri basılmaz hâle getiriyor. Ya da kimileri ellerindeki orakla attığınız okları engelleyebiliyor.

Tabii ortada ne bir hikâye var, ne de başka bir şey. Zorlaşan haritalarda, ortalama yedi dalga düşmanın geldiği ve size pratik yapmayı sağlayan bir haritalar dizisi. Eğer Towerfall Ascension’ı alacaksanız, kesinlikle sebebi bu kısım olmamalı, bilginize.

Bu arada, sürekli ölüp ölüp dirileceğinizi falan sanmayın. Topu topu altı canınız var bu yapay zekaya karşı oynadığınız modda. PvP dediğinizdeyse bu iş tek bir cana düşüyor. Bol keseden çılgınlık yeri değil yani burası. Zaten oyunun özellikle yapay zekâyla oynanan kısmında sorunlar da burada başlıyor.

Oyunun öğrenme eğirişinde çok bir problem yok. Ama eğer tek kişi oynamaya niyetliyseniz, saçınızı başınızı yolmanız çok olası. Çoğu zaman şans faktörüyle düşmanlardan kaçıyorsunuz. Çünkü az okla, çok ve çeşitli düşmanla, haritaların bağlantılarını her an takip etmek kolay olmuyor. Bu anlarda etrafta dalgalar arasında çıkan sandıklar yardımınıza koşuyor. Kimisi ok, kimisi kanat, kimisi tek atımlık koruma kalkanı veriyor. Ama nihayetinde, bunlar da yok oluyor.

Yine de, Towerfall Ascension an itibariyle PS4 platformunda arkadaşlarınızla çekişmeyi en güzel yaşayabileceğiniz oyun. Grafikleri eski gözükebilir, kimi televizyonlarda ekrana sığamıyor ve bunu ayarlamanıza izin vermiyor da olabilir. Ama iki arkadaş sırt sırta yapay zekâ pataklarken de, haritanın öbür ucundaki düşmanın kafasına harita bağlantısından ok saplamaya uğraşırken de eğleneceğinizin kesin olduğu oyunlardan.