Layers of Fear - İnceleme

Korku oyunlarına merakınız varsa Bloober Team’i kesin duymuşsunuzdur. P.T. rüzgarına kapılıp geliştirdikleri Layers of Fear ile ünlü olan ekip en son Silent Hill 2’nin yeniden yapımını üstlenerek ses getirdiler. Gördüğüm kadarıyla oyunun hayranları bu duyuruyu pek hoş karşılamadı. “Ani korku anlarıyla dolu yürüme simülatörleri yapan ekip Silent Hill 2’nin hakkını veremez!” diyerek isyan etti bir kesim. Şahsen bu isyana katılmıyorum ve bu incelemeyle sizleri de ikna edebileceğimi düşünüyorum.

Her şeyden önce şunu bir açığa kavuşturalım: Silent Hill 2’nin sevilme sebebi oynanışı değil. Sabit kamera açıları ve tank kontrolleri zamanında bile tartışmalı bir konuydu. O yüzden “Bunlar sadece yürüme simülatörü yapmayı biliyor” geçerli bir argüman değil.

Silent Hill 2’nin olayı rahatsız edici, metaforlardan oluşan ve bütüncül bir dünya. Mekanlardan canavarlarına kadar her şey James’in psikolojik portresini çizmek için tasarlanmış. Düşündükçe her şeyin altından bir anlam çıkıyor. Peki o halde sorarım size, bunun 2016’da çıkan orijinal Layers of Fear’dan nasıl bir farkı var?

Bu yeniden yapıma dahil olan iki Layers of Fear oyunu da psikolojisi bozuk insanların sanat aracılığıyla geçmişleriyle yüzleşmesini anlatıyor. İki oyun boyunca ana karakterlerin hastalıklı zihinlerinden fırlamış mekanları keşfediyor, ara sıra da basit bulmacalar çözüyoruz.

Diyeceksiniz ki Layers of Fear’ın korkudan anladığı aniden bağıran korkunç suratları kafamıza atma suretiyle insanı yerinden zıplatmak. Öte yandan Silent Hill oyuncuyu germeye ve anlattığı hikâyelerle tüylerimizi diken diken etmeye çalışıyor. Ve ben tam olarak bu noktada oyunu oynamadığınızı anlayacağım!

Evet Layers of Fear’da çok fazla ani korku anı (jumpscare) var. Ama çook fazla var. Öyle ki bir saat sonra can sıkmaya ve yormaya başlıyor. Ve bence bu oyunun en büyük eksiklerinden birisi. Çünkü bu anlar yüzünden asıl korkutucu tarafı olan canlandırdığımız karakterler ikinci planda kalıyor.

Make it right this time!

Karakterler için korkutucu demek biraz yanlış olabilir gerçi. Rahatsız edici diyelim. Ya da tiksindirici. Oynadıkça insanın midesini bulandırıyorlar, o derece. Oyunu bitirince de peşinizi bırakmıyorlar, aklınızın bir köşesinden gözlerini dikmiş size bakıyorlar. Zihninizin derinliklerinden gelen bakışlara dayanamıyor ve ertesi gün yine açıyorsunuz, oyuna baştan başlıyorsunuz. Geleceğini bildiğiniz her jumpscare’de yine yerinizden zıplıyorsunuz, küfrediyor ama oynamaya devam ediyorsunuz. Tam bitti, suyunu çıkardım dediğiniz anda da yeniden yapımı geliyor! Artık korkmuyorsunuz ama oynamak zorundasınız çünkü yeni bir ayrıntı, karakterlerden nefret etmek için yeni bir sebep keşfedebilirsiniz! Ya da ay sonuna incelemeyi yetiştirmeniz gerekiyordur ve geç kalmışsınızdır! Whatsapp’ın ikonuna bakınca YİM’in yargı dolu bakışlarıyla karşılaştığınızı hissediyorsunuzdur!

Ahemm... Iıı şey... Ne diyordum? Hah evet korku. Bloober Team psikolojik korku olayını cidden çok iyi kavramış. Oynarken bu derece yoğun duygular hissettiğim oyun sayısı iki elin parmağını geçmez.

Buraya kadar yazdıklarım aslında daha çok birinci oyun için geçerli. Bloober Team ikinci oyunda jumpscare / saniye oranını azaltsa da karakterler aynı etkiyi yaratmıyor. Ayrıca oyun ilkine göre daha uzun sürüyor ve daha az şey anlatıyor gibi hissediyorum. Ve tam olarak burada imdadımıza yeniden yapım yetişiyor!

Masterpiece

Kafaları karıştırmasın diye Layers of Fear ismiyle çıkan yeniden yapım Layers of Fear oyunlarını ve genişletme paketlerini içeriyor. Beklediğimiz üzere görsel iyileştirmeler, ışın takibi falan eklenmiş; buraya kadar değişik bir şey yok. Asıl önemli olay iki oyunu birbirine bağlayan yeni bir hikâyenin gelmiş olması.

Yeni hikâyede ilk oyundaki yazarın ve ikinci oyundaki aktörün biyografilerini yazmaya çalışan bir yazarı canlandırıyoruz. Bu yazar arkadaş diğer ikisi kadar problemli veya iğrenç değil. Tek ortak noktası onun da ilham perileriyle başının dertte olması. Ama her şeye rağmen iki oyunu bağlama görevini başarıyla yerine getiriyor.

Yeniden yapımın yenilikleri bunlarla sınırlı değil. Oyunlardaki bazı bölümler biraz değişmiş ve yeni bir fener mekaniği eklenmiş. Zaten her yer her yerde olduğu için bölüm tasarımlarındaki değişiklikleri fark etmeyebilirsiniz ama hiç değilse azalan boş çekmece sayısı dikkatinizi çekecektir. Özellikle ilk oyunda jumpscare’lerden sonra en çok canımı şey her odadaki onlarca çekmeceyi açmaktı. Öyle açmadan da geçemiyorsunuz çünkü bazılarında notlar oluyor.

Fenerse biraz daha büyük bir değişiklik. Evet tahmin edebileceğiniz gibi sayesinde ortalığı daha net görebiliyorsunuz. Ama en önemlisi düşmanlara karşı koyabiliyorsunuz. Ve evet, ilk oyunda da ara sıra karşımıza çıkan bir düşman var artık. Şahsen jumpscare’ler gibi bu düşmanları da gereksiz buldum. Neyse ki ayarlarda düşmanları kapatma opsiyonu var. Kapatırsanız düşmanı yine görüyorsunuz ama size yaklaştığında fenerle ağzına vurmuşsunuz gibi geçici bir süreliğine kayboluyor.

Nazarlık bug

Oyunda arada bir kendiliğinden kaybolabilen tek şey düşmanlar değil ne yazık ki. Teknik aksaklıklar nedeniyle oyunun bir iki yerinde sesler, bir noktasında da bölümün yarısı kayboldu. Neyse ki bunlar oyunu bozacak kadar büyük problemler değiller. Ana menüye gidip gelip sorunu çözebilirsiniz. Hem ileride düzeltilecek problemlere benziyorlar. Bu konuda Silent Hill’ın Remaster’ından çok daha iyi mesela!

Evet, asıl önemli sorumuza dönelim: Bloober Team’den güzel bir Silent Hill yeniden yapımı çıkar mı? Korku olayını çok doğru anlamış ve karakterleriyle bende bu derece yoğun duygular uyandırmayı başarmış bir stüdyoya güveniyorum açıkçası. Zaten Silent Hill’i benzer sebeplerden ötürü seviyoruz. Layers of Fear örneğinde gördüğümüz gibi Bloober Team istediği duyguları çok güzel aktarabilen bir firma. Söz konusu duyguları sevip sevmemek ayrı bir mevzu tabii ama şimdilik endişe için bir nedenimiz yok sanki.