Stray Gods: The Roleplaying Musical - İnceleme

Yedi gün içinde masum olduğunuzu kanıtlamanız gerekse ne yapardınız?

Düşünün. Aynı gün tanıştığınız bir kadın ansızın kapınızda beliriyor. Kan revan içinde can verdikten sonra ölümünden siz sorumlu tutuluyorsunuz. Ha bu arada, siz artık bir tanrısınız.

Stray Gods hızlı başlayan ve gerçekten hiç hız kesmeden, neredeyse bir oturuşta bitirmek isteyeceğiniz bir oyun. Ayrıca daha önce ihtiyacımın olduğunu bilmediğim bir oyun türüyle tanıştırdı beni: Müzikal oyun! Hatta direkt söyleyeceğim bunu önden, müzikalleri sevmiyorsanız bu oyun sizi açmaz. İncelemenin geriye kalanıyla vakit kaybetmeyin. Ama benim gibi müzikallere karşı zaafınız varsa, üstüne bir de Yunan mitolojisini seviyorsanız bu oyunu ÇOK ama HARBİDEN ÇOK seveceksiniz.

*Orkestra çalmaya başlar…*

Hikayemiz Grace’nin müzik grubuna yeni bir üye aramakla başlıyor. Fakat belli ki bu müzik grubu ondan çok yakın arkadaşı Freddie’nin tutkusu. Grace tam olarak hayattaki amacının ne olduğunu düşünedursun, Calliope adına etkileyici sesli bir kadın karşısına çıkıyor ve geldiği gibi ansızın da kayboluyor.

Ve evet, aynı gizemle Grace’nin salonunda can veriyor. Ama eğer siz o ismi tanıdıysanız, onun Apollo’nun müzlerinden biri olduğunu fark etmiştiniz. Şimdiyse ölümüyle birlikte onun ruhu Grace’nin bedeninde yaşıyor, ve geriye kalan son müz artık Grace.

Tek bir sıkıntımız var. Calliope’yi kim öldürdü?

Hayır çünkü Grace’ten şüpheleniyorlar da…

*Girsin yaylı çalgılar!!*

Stray Gods’ın en çok dikkat çeken kısmı gerçekten seslendirme sanatçıları. Kıymışlar paraya. Grace’i Laura Bailey, Apollo’yu Troy Baker seslendiriyor. Tahmin edebileceğiniz gibi harika bir performans ortaya koyuyorlar. Calliope’yi Ashley Johnson seslendiriyor. Athena rolünde Felicia Day var. Minotaur ise Raul Kohli. Vallahi Kimberly Brooks, Anjali Bhimani, Abubakar Salim (Bayek’ti kendisi AC: Origins’te), Erika Ishi falan diye gidiyor liste.

Efsane diyorum, şaka yapmıyorum. Ama bir müzikalden de zaten daha azı beklenemezdi bence. Hatta ve hatta Stray Gods’ın elindeki bu inanılmaz yetenek havuzunu yeterince kullanamadığını düşündüğüm anlar bile oldu.

Fakat şunu da göz önünde bulundurmak lazım, sizin verdiğiniz her karara göre farklı tarzlarda ve farklı sözlerle şarkılar yazılmış bu oyun için. Ve hepsi gerçekten güzel şarkılar. O nedenle, gidip de “Vay efendim ama hani bu şarkının tam orkestral versiyonu, hede hödö,” diyesim gelmiyor.

Abi birinizin kemanı yarım ses aşağı yalnız, ve çok kulağa batı-

Stray Gods’ın gözüme batan, daha doğrusu kulağıma batan tek sıkıntısı, bir müzikal olmasına rağmen ses miksajında bazı hatalar yapılmış olması. Bakın ben bütün ayarlarımı kontrol ettim. Bazı sahnelerde bazı karakterlerin konuşma sesleri gerçekten kısık kalıyor, ya da aynı sahne içinde bir yükselip bir alçalıyor.

Hayır, onlara yakın ya da uzak durmamızla da alakalı değil, çünkü zaten oyunun içinde karakteri yürütme diye bir şey yok.

Müziklerin bu kadar üzerine düşülmüşken ara sahnelerde bu kadar göze çarpan bir hata olması beni üzdü açıkçası. Ama bir yamayla halledilebilir belki.

Bir de iki ayrı versiyonu olan bir ara sahne iki kere oynadı, belli ki birini çıkarmayı unutmuşlar. Ama bu tür hatalar benim oyundan aldığım zevki azaltmadı açıkçası.

Ve son bir kere, tüm gücümüzle!

Stray Gods’u 8 küsür saatte bitirdim. Bir 8 saat daha oynayacağım en az, çünkü farklı seçimlerin beni nereye götüreceğini merak ediyorum. Birkaç yerde son seçimimi yeniden yükleyip değiştirdiğim oldu, ama açıkçası oyunun genel olarak seçimlerin sizi nereye götüreceği konusunu iyi yansıttığını düşünüyorum. O nedenle öyle, “Haydaa, e ben öyle demek istememiştim,” dediğim bir yer olmadı.

Gerçekten akıcı da rol yapma elementleri. Hem karakterlerin ilişkileri, hem de oyunun meta akışı. Yükleme ekranları kısa, hemen sahneden sahneye geçiyorsunuz. Bir koca müzikal film gibi akıyor Stray Gods.

Kesinlikle uzun süredir oynadığım en iyi RYO’lardan biri. Şimdi izninizle bir de Apollo yerine Persephone’nin tarafını tutarsam ne olacak, onu göreceğim.