İnceleme - Octodad: Dadliest Catch

Oturma Odasındaki Ahtapot.

Bu yazı daha önce Oyungezer Dergisi'nde yayınlanmıştır.

Şubat 2013'te yapılan PlayStation 4 etkinliğinde herkese kahkaha attıran o videoyu hatırlıyor musunuz? Hani vardı ya, etrafta dolanan ve her türlü objeyi kırıp döken, takım elbiseli bir ahtapot? Evet, işte o videonun tam sürümüne, Octodad: Dadliest Catch'e merhaba deyin. Ama uzaktan, tamam mı? Yapış yapış çünkü kendisi.

Octodad: Dadliest Catch (dostları ona ODC der) aslında yeni bir oyun değil. 2010 yılında DePaul Üniversitesi’nden bir grup insanın hazırladığı ücretsiz bir oyun (soran olursa, beni tanımıyorsunuz: //bit.ly/JNH0AZ). Merkezindeyse biz varız, yani ahtapot. Ama elbette bu yeni sürümde o ilk haline göre kendini epey geliştirmiş ve güzelleşmiş bir ahtapot olarak dahil oluyoruz hikâyeye.

Sağ El Bir Dur... Ayak KIMILDAMA!

Octodad'i çekici ve komik kılan tarafı, oynanışı. Toplamda dört uzvunuz var, her ne kadar uçlarında el ve ayak olmasa da bu dokungaçları böyle atamışlar. Kolay da olmuş. Bizse bu uzuvları tek tek, "hassas" bir şekilde kontrol ediyoruz. Fare tuşları ve boşluk tuşu, bu sistemin yegâne araçları.

Eller modunda sol tuş eli, sağ tuş yüksekliği belirlerken ayaklar modunda her tuş ayrı bir ayağı yönetiyor. Yükselip alçalmasıysa basılı tutmaya bağlı. Anlatınca garip gibi gelse de, aslında oldukça basit ve bir kere öğrendiniz mi, ilk bir saat kadar arkadaşlarınızla gülmekten karnınız ağrıyabilir.

Çünkü bu oynanışı destekleyen fizik motoruyla, ahtapotumuzu sağa sola dolandırmak, bu arada da etrafı yıkıp dökmek müthiş eğlenceli. Ama dikkat! "Şüphemetre"yi (ismi ben uydurdum) yükseltmemek lazım. Çünkü belli bir aymazlık seviyesini aşmadığınız sürece ahtapot olduğunuzu gizleyebiliyorsunuz, ki oyunun sizden beklentisi de bu. Eh bir de çocuklarınızın beklentileri var... Evet, Octodad kendisine insanların dünyasında bir hayat kurmuş, çoluğa çocuğa karışmış kravatlı bir ahtapotun dokungaçlı hikâyesini anlatıyor...

Denizden Octodad Çıksa

Peki oyunda ortalığı birbirine katmamaya çalışarak "ne" yapıyoruz? Temelde, günlük yaşamı sürdürüyoruz. Çocuklara burger pişiriyor, çimleri biçiyor, ailemizi akvaryuma götürüyoruz. Süreç evlilik seromonimizle başlıyor, hatta hikâye içinde daha da geriye gittiğimiz bölümler oluyor. Ama sorun şu ki, başlangıçta mekanikler ilginç geldiği için zevkle yaptığımız bu işler bir süreden sonra iyiden iyiye sıkmaya başlıyor. Bizi insan olarak yaratmayan oyun tasarımcılarına isyan eder hale geliyoruz.

Yine de ODC'yi sonuna kadar oynamanızı sağlayan birkaç şey var. İlki mizah. Hem saçmalığıyla hem de bizzat sizin yarattığınız komik anlar sayesinde sürekli güldürmeyi başarıyor oyun. Diğer sebepse, içinde bulunduğunuz dünyanın kurcalanmaya müsait olması. Neredeyse her obje etkileşime açık ve siz de sahip olduğunuz fazladan 2 kolla bu etkileşimin tadını çıkarabiliyorsunuz. Bir de tabii merak ediyor insan, "bakalım kim fark edecek bizi?" diye. Sonuçta delirseniz de, sıkılsanız da devam ediyor oyun.

Yani anlayacağınız, arada sapıtan kamera açılarına, daha sık sapıtan kol bacak koordinasyonuna, tekrar eden günlük işlerine ve neredeyse 4 saatte biten ana oyuna rağmen ODC keyifli bir oyun. Biraz da ucuzlarsa, tadından yenmez.

Bu arada ek kontrol cihazı bağlayarak oyunu iki kişi de oynayabilirsiniz; bu moddayken biriniz kolları alacak, diğeriniz bacakları. Biz denemedik ama merak etmiyor da değiliz, olur da bu şekilde oynarsanız bir video yapıp bizle de paylaşın. Ve hayır, gülmeyeceğimize söz veremeyiz.

Ekstralar:

Sandra Bullock Olmasak Da...

Octodad'in modlanabilirliği var. Steam üzerinden Workshop desteği sunması büyük bir artı. Oyuna içerik olarak topluluktan ne gibi eklemeler geleceğini ben de çok merak ediyorum. Ama aradığınız şeyi beklerken yerçekimsiz odaya bir göz atmalısınız. Octodad'i sağa sola savurup ortalığı birbirine katmak çok zevkli. Gravity'yi IMAX'te izlemediyseniz, ilacınız burada.