[ Haftalık Unutulmaz Oyun Müzikleri köşemizde hafızalarımızdan çıkmak bilmeyen, hepimizde derin izler ve tatlı anılar bırakan oyun müziklerini birlikte hatırlıyoruz. ]
Bioshock serisi en sevdiğim serilerden birisidir. Her ne kadar orijinal ekibin elinden çıkmayacak olması bir soru işareti oluşturuyor olsa da sıradaki oyunu da merakla bekliyorum. Öyle ya da böyle, Bioshock, bundan sonra da üzerine konuşulmaya devam eden serilerden birisi olacak diye düşünüyorum.
Sonuçta serinin her bir oyununda pek çok anı biriktirdik, daha üzerine konuşacağımız bol malzeme var. Bioshock Infinite’in ek paketi Burial At Sea’nin ikinci kısmı biterken benim için bu anılara pek çokları daha eklenmişti. Bunlardan birisi de finali dinlemeye doyamadığım o parçayla yapmış olmasıydı elbette.
Courtnee Draper - You Belong To Me
Fallout 2’de Louis Armstrong tarafından seslendirilen A Kiss To Build A Dream On da Unutulmaz Oyun Müzikleri serimizde yer verdiğim parçalardan birisi olmuştu, aranızda hatırlayanlar vardır belki. Orada “Bazen jenerikleri, ara sahneleri hızlı hızlı geçmek isteriz. Bu, o anlardan değildi tabii ki” diyerek bahsetmiştim o parçayı ne kadar sevdiğimden. Bu seriye başladığımız ilk parça da Max Payne 2’den Late Goodbye olmuştu -ki o da oyunun bitişinde akan jenerikte dinlediğimiz bir parçaydı. Sizin anlayacağınız, açılış ve kapanış parçalarına takmış durumdayım :)
İşte benim için bu parçalardan birisi de You Belong To Me oldu. Oyunun sonunda, oyunda Elizabeth'i seslendiren Courtnee Draper, o tatlı sesiyle You Belong To Me’ye hafif hafif giriş yaptığında zamanın akışı da bir anlığına yavaşladı sanki. O, sakin sakin şarkıyı okurken, ben çoktan kendimi bu anın güzelliğine kaptırmıştım bile:
Aslında oyun içerisinde de bu parçayı radyodan duyuyorduk ve o anda da çok hoşuma gitmişti. Hani bazen oyun içerisinde böyle parçalara denk gelirsiniz ve bitmesin istersiniz ya, benim için de durum aynen buydu. Böyle sahnelerde imkân bulursam parça bitene kadar dinlemeyi tercih ediyorum; burada da aynı durum geçerliydi, parçanın tadı damağımda kalmıştı resmen. Belki de finalde duyunca beni bu kadar sevindiren bir nokta da bu olmuştu. Radyodan dinlerken “keşke” dediğim şey, finalde karşımdaydı işte, daha ne olsun!
Sonuç olarak, jenerik akıp giterken hem güzel bir oyunu daha bitirmenin tadını çıkardım, hem de bu güzel şarkının. Zaten oyunlar bir yandan da bu sahnelerle hayatımıza renk katmıyor mu?
